Zgodnie z klasyfikacją Międzynarodowej Federacji Kynologicznej pies ten należy do grupy 2 pinczerów, sznaucerów, molosów i szwajcarskich psów do bydła. Zalicza się go do sekcji 2.2, czyli molosów typu górskiego. Dokładny opis rasy można znaleźć pod numerem 137. Oto najważniejsze informacje z klasyfikacji rasy pirenejski pies górski:
Pochodzenie: Francja
Wysokość w kłębie: psy 70-80 cm, suki 65–75 cm,
Waga: psy 50-60 kg, suki 40-55 kg,
Szata: gruba, dwuwarstwowa, prosta, dłuższa i lekko falista na szyi i ogonie,
Maść: biała lub biała ze znaczeniami w kolorze szarym, rudym lub borsuczym na głowie, uszach, u podstawy ogona, czasami na tułowiu
Długość życia: 10 lat
Odporność na warunki atmosferyczne: bardzo odporny
Charakter: pies pewny siebie, samodzielny, odważny, zrównoważony, opiekuńczy, obdarzony silnym instynktem stróżowania.
Rys Historyczny
Psy tej rasy były obecne w regionie Pirenejów od czasów starożytnych i uznawane były za obrońców zamków w średniowieczu, co stwierdził Gaston Phoebus w XIV wieku. Z czasem zyskały popularność jako psy do towarzystwa i ostatecznie znalazły miejsce na dworze Ludwika XIV. Pierwsza pełna dokumentacja rasy pochodzi z 1897 roku, z książki autorstwa hrabiego Bylandta. Dekadę później powstał pierwszy klub poświęcony tej rasie. W 1923 roku Reunion des Amateurs de Chiens Pyrenees zarejestrował we francuskim Societe Canine Centrale wzorzec rasy, który opracował Bernard Senac-Lagrange. Obecny wzorzec tylko nieznacznie różni się od oryginału.
Ważne proporcje
Szerokość czaszki odpowiada jej długości, natomiast kufa ma tendencję do bycia nieco krótszą od mózgoczaszki. Dodatkowo długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego jest nieco większa niż wysokość w kłębie. Jeśli chodzi o głębokość tułowia, to wynosi ona mniej więcej połowę wysokości w kłębie lub niewiele mniej.
Głowa: w proporcji do wymiarów psa, głowa jest stosunkowo niewielka i wykazuje po bokach raczej spłaszczony profil.
Czaszka: ma ona szerokość równą długości w najszerszym miejscu i jest lekko zakrzywiona w płaszczyźnie strzałkowej. Kość potyliczna jest dobrze rozwinięta, co skutkuje zaokrągleniem tyłu głowy. Łuki brwiowe nie są jednak dobrze zarysowane, a bruzda czołowa jest tylko nieznacznie widoczna.
Uzębienie: kompletne, zgryz nożycowy (siekacze żuchwy tuż za siekaczami szczęki), zęby białe i zdrowe. Zgryz cęgowy tolerowany, podobnie jak dwa środkowe siekacze wystające przed linię zgryzu.
Uszy : osadzone na wysokości oczu, stosunkowo małe, kształtu trójkąta, na końcach zaokrąglone. Wiszą płasko przy policzkach, przy pobudzeniu lekko podniesione.
Oczy: są nieco małe, lekko skośne, mają kształt migdała. Mają brązowo-bursztynowy odcień i nie opadają im powieki. Spojrzenie jest łagodne, nieco rozmarzone.
Skóra: gruba, elastyczna, często z plamami pigmentacji, rozrzuconymi na całym ciele.
Ogon: sięga stawu skokowego, pokryty grubą warstwą włosów, co nadaje mu wygląd podobny do pióropusza. Ogon jest zwykle noszony nisko, gdy zwierzę jest zrelaksowane.
Tułów: długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego nieco większa od wysokości w kłębie. Odległość od mostka do podłoża stanowi mniej więcej połowę wysokości w kłębie, w żadnym razie mniej.
Szyja: jest mocna, stosunkowo krótka i charakteryzuje się minimalnym zwisem w okolicach linii żuchwy.
Kończyny przednie: prostą i mocną budowa. Ramię dobrze rozwinięte i średniej długości. Ponadto górna część ramienia jest prosta i mocna, pokryta lekko futrem.
Kończyny tylne: obserwując kończyny tylne od tyłu, wydaje się, że są one prostopadłe do podłoża. Uda powinny mieć dobrze zaznaczoną muskulaturę, bez nadmiernego wydłużenia. Staw kolanowy powinien być umiarkowanie zgięty i nie powinien być ustawiony zbyt daleko do tyłu. Podudzie powinno mieć umiarkowaną długość i siłę.
Chód: pies pirenejski posiada silny i płynny chód, który charakteryzuje się raczej przeciągłymi krokami niż szybkością. Ruch psa nie jest uciążliwy ani pozbawiony gracji, ale raczej wykazuje poczucie swobody i elegancji.
